2019 foi o peor ano na historia da deforestación da selva amazónica. Impulsados ​​polo discurso oficial do presidente brasileiro Jair Bolsonaro, varios grupos que operan na talla ilegal, a minería ilegal de ouro e a cría de gando en áreas irregulares sentiron motivados e seguros para intensificar as súas actividades depredadoras. O resultado deste proceso foi o xurdimento de conflitos agrarios e a morte de activistas ambientais e indíxenas.

Os especialistas detectaron en 2019 máis de 80,000 puntos de incendio na Amazonía brasileira. Os incendios foron máis intensos en agosto, setembro e outubro e provocaron unha crise climática internacional. Miles de mozos e activistas ambientais saíron ás rúas de varias capitais mundiais para protestar contra as políticas de conservación ambiental de Brasil. Documentei durante tres meses a queima e os principais alicerces da deforestación na selva amazónica, tales como: expansión do gando, talla ilegal, extracción de ouro e comunidades indíxenas baixo presión.

En 1996, o goberno arxentino aprobou, baseándose unicamente en estudos da Compañía Monsanto, o cultivo de soia transxénica e o uso do herbicida glifosato, que se empregou en cultivos modificados xeneticamente. Case dúas décadas despois da utilización de agrotóxicos que afectan directa ou indirectamente a un terzo da poboación do país.

Arxentina converteuse nun estudo de campo de experimentación onde centos de estudos científicos e relevamentos sanitarios confirman o impacto dos biocidas. O Custo Humano dos Agrotóxicos documenta o impacto de 20 anos de uso indiscriminado de agroquímicos no nordés rural de Arxentina, e o seu impacto devastador.

No leste da República Democrática do Congo concéntranse o 80% das reservas mundiais de coltán, un mineral fundamental para o desenvolvemento de novas tecnoloxías como a telefonía móbil, a fabricación de computadores, armas intelixentes ou industria aeroespacial.

Existe unha complexa rede de intereses internacionais creados para saquear a zona. Países veciños como Ruanda, a través dos cales sae o coltán do país; multinacionais de todo o mundo, destinatarios últimos deste espolio ilegal; ou os propios gobernantes congoleños, corruptos e incapaces de atallar o problema, son os responsables de que o país vivise todos estes anos un conflito con multitude de grupos armados operando na zona, financiados e ao servizo destes intereses.

As condicións de traballo dos mineiros son extremadamente duras e perigosas. Moitos mineiros, desprazados internos do conflito, acoden ás minas fuxindo doutras zonas de maior violencia. Deben enfrontarse a xornadas de traballo de 15 horas por apenas 7 dolares diarios.

Co ditador Francisco Franco moribundo, o rei Hasán II deu o golpe de graza á presenza española no Sahara Occidental coa Marcha Verde (1975). Pouco durou xa a presenza española, cuxas últimas tropas levantaron o voo na coñecida como Operación Andoriña (febreiro de 1976).

Desde entón pasou case medio século e o proceso de descolonización do Sahara que debería esixir Nacións Unidas segue atascado nas areas do deserto. Non hai o máis mínimo interese.

España, como potencia oficialmente responsable do territorio, e Marrocos, como ocupante de facto, senten cómodos no medio da indiferenza da comunidade internacional.

O Reino alauí levantou un larguísimo muro no medio do deserto para tratar de impedir o regreso dos saharauís e evitar posibles ataques dunha Fronte Polisario cuxa capacidade militar, sen apoio externo, é case nula.

Máis aló do drama de decenas de miles de refuxiados abandonados todas estas décadas nos campos de refuxiados preto de Tinduf (Alxeria), o control dos recursos naturais como os fosfatos, a area, a pesca ou os hidrocarburos seguen en mans de Rabat e sen espertar tampouco excesivo interese nin por parte de Nacións Unidas nin por parte do resto de países.

Este texto podería perfectamente escribirse hai varias décadas sen que perdese vixencia algunha. A colonia máis antiga de África non é noticia habitual.

O problema da tenencia de terra é o conflito máis antigo de Colombia. A loita polo control da riqueza desta, e o dereito para explotar os seus recursos, é unha disputa vixente na que o elo máis débil pugna por sobrevivir.

Durante décadas as minas de Muzo, a capital mundial da esmeralda, produciron unha inmensa fortuna para os seus propietarios. A finais do século pasado sucedéronse distintos conflitos entre líderes esmeralderos para facerse co control do territorio durante as denominadas “Guerras Verdes”. Naqueles tempos, os chamados “ barequeros” –buscadores de esmeraldas– contábanse por miles na crebada do Río Mineiro, esperando atopar baixo a negra terra aquela xema que os sacase da extrema pobreza. Despois de que as leis ambientais de Colombia prohibisen ás empresas botar ao río a terra sobrante das escavacións mineiras, tan só unhas decenas de “ barequeros” seguen removendo os restos coas súas propias mans.

O espolio do noso potencial industrial 

O espolio non é só unha realidade en países pobres e afastados. Esta práctica habitual do capitalismo está moi preto de nós. A avaricia das multinacionais, dos fondos buitre, estase a levar por diante o presente e o futuro de case mil familias en Galicia, as que alimentan os traballadores de Alcoa, tanto na Coruña como na Mariña lucense.

Según fontes próximas ao Ministerio de Transición Ecolóxica, nos últimos dez anos a multinacional americana embolsouse ao redor de 1.000 millóns de euros de axudas públicas.

Cando desde Pittsburgh, a multinacional decidiu que os traballadores de Alcoa xa non servían, eles berraron SÍ QUE SERVIMOS. E cando desde a Suiza, os fondistas decidiron vendelos a un conglomerado de nome Riesgo, eles berraron NON ao espolio dos nosos recursos públicos e da nosa forza de traballo.